Najbardziej ekstremalnym sportem jaki kiedykolwiek uprawiałam jest środowy maraton wywiadówkowy! Spędzam trzy godziny w obskórnej salce, z kolanami pod brodą, na miniaturowym  krzesełeczku, wbita w mikro ławeczkę, w towarzystwie dwadzieściorga obcych mi ludzi, z którymi (tylko pozornie) łączy mnie wspólnota interesów. I nauczyciel. Słowo daję, że wolałabym pięć godzin wałęsać się po poligonie z kijami, w wietrzny dzień listopadowy i w deszczu lekko siąpiącym i błocie po kolana... bez rękawiczek i bidonu. Słowo daję!

Przekraczam drzwi placówki i od razu czuję się jak jakaś Alicja w Krainie. Inny wymiar. Pogrążam się w króliczych norach. Powiększam się i kurczę w zależności od samopoczucia wychowawcy. Wszelkie reguły racjonalnego myślenia i logiki zostają zakwestionowane, mój zdrowy rozsądek  mogę sobie wsadzić... do kieszeni, jak na obłąkanej herbatce u Kapelusznika. 

Zawsze. Jota w jotę tak samo, a ja (jak zawsze) wielce zdziwiona! jakbym nie mogła przechorować, zahartować się, uodpornić! Walę głową w blacik i wciąż się kurczę... i powiększam raz za razem. Powrót z króliczej nory, do rzeczywistości jest bolesny, ale odkrycie, że kubeczek wypuszczony z ręki leci zwyczajnie, w stronę podłogi, krzepiące! W takim stanie ducha zabieram się za żakiecik w rozmiarze 128, a wychodzi mi tylko Zdziwiony Miś. 

We czwartek (po tej środzie) chciałam uszyć żakiet dla Igi. Znalazłam fajną granatową, haftowaną tkaninę z włosem, wybrałam wykrój i już! już! miałam go skopiować, kiedy spojrzałam na Misia. Wcale mi się  nie spodobał, jednak uznałam, że brzuch, głowa, dwoje uszu i cztery łapy to chyba mniej roboty niż żakiet na podszewce. Chyba... mniej, no  nie? 

Zdziwiony Miś zasłabł... no nie mniej! wcale a wcale. Uszy takie maleńkie, łapki takie okrągłe, a stópki (sacrableu! zaklęła księżna po francusku) a stópki... zaklęła krawcowa po polsku, ordynarnie, aż się Miś zdziwił, stópki też są... Uszycie maskotki to jednak dużo roboty, dużo za dużo roboty... sacrableu!

Wykrój wzięłam byłam z "Burdy" nr 12/2012 i jest to mniejsze wcielenie misia. Wszystkie kończyny, a także uszy,  ma przyszywane ręcznie. Nie wiem, co na to Miś i jaką ma ruchomość w stawach, ale ja i mój palec wskazujący uważamy, że to bardzo głupi pomysł. Pomyśleć tylko, że Iga mogła mieć żakiet, a ja mogłabym wciąż mieć czucie w palcu wskazującym, ach!

Miś ze zdziwieniem tarza się w liściach. Ma trochę szczurzy pyszczek, ale jest uroczy. Mimo, że stanął na drodze temu żakietowi na podszewce i mimo, że te wszystkie łapy igłą mu poprzyszywałam, że ma jakieś takie spojrzenie zdziwione, mimo tego kocham go jak mama niedźwiedzica. No i ma jedną, ogromną zaletę - nie pójdzie nigdy do szkoły!!!

Wzięłam się za tego Misia nienaumyślnie, tylko dlatego, że byłam w szkolnym szoku powywiadówkowym. W malignie jakiejś go szyłam, ale przecież teraz, patrząc mu w te jego zdziwione oczy z czterech guziczków, nie mogę powiedzieć, że żałuję. Nie mogę. Powiedzieć. Tylko pogrożę mu, wciąż odrętwiałym, palcem wskazującym, nu! nu! nu! tylko nie do szkoły...

PS

Taka sytuacja. Wracamy z zakupów, przechwalamy się i  się cieszymy. Tymczasem Kris: "Tylko ja znowu nic nie dostałem..." Ja żarliwie: Jak to nic? przecież my wszyscy Tobie codziennie dajemy od siebie to, co mamy najlepszego! Marcel: "No bez przesady może z tym oddawaniem! ja, to co najlepsze zostawiam dla siebie!"